بشارت و انذار دو عنصر هستند برای تربیت که مربی می بایست در زمان مناسب از آنها بهره بگیرد. و مربی باید بداند در هر موقعیت از کدام یک از دو عنصر باید استفاده ببرد. چرا که استفاده از این دو عنصر در دو موقعیت مختلف ممکن است باهم فرق کند. مربی هم باید بداند در چه موقعیتی قرار گرفته است، اولا و دوما باید بداند که از کدام عنصر در این موقعیت باید بهره ببرد. و در نهایت باید بداند در این موقعیت از این عنصر مناسب چگونه برای تربیت استفاده نماید.
زمانی که قصد ایجاد ترس در کودک را داریم اگر برای یک کار ناشایست دو بار از تنبیه استفاده شود، باید منتظر عوارض سوئی باشیم. چرا که کودک مقداری از تنبیه را نتیجه عمل خود نمی داند. لذا ممکن است اصلا نتیجه مطلوب یعنی تنبه و ایجاد ترس ایجاد نشود، و یا اگر ایجاد شود به طور مناسب این مطلوب محقق نشود،و باعث این مطلب میشود که به علاوه ی آن امری که مقصود ماست اموری دیگر هم به وجود آید که مقصود ما نیستند.
وقتی برای تربیت فردی امید و اشتیاقی ایجاد میکنیم و به طور مثال به او وعده ای میدهیم، باید به وعده عمل شود. اگر به وعده ها عمل نشود برای دفعات بعد کمتر به وعده های ما اعتماد می کند و از طرفی فکر می کند که هدف سوء استفاده از او بوده است و یاد می گیرد که از این پس برای رسیدن به مقاصد خود از هر وسیله ای استفاده کندو اگر لازم شد دروغ هم بگوید. به عکس این قضیه عمل کردن به وعده ها علاوه بر این که موجب محقق شدن منظور مربی می گردد باعث می شود در فرد صدق و راستی هم ریشه کند.
یکی از انذار های مادی انذار از تنبیه
بدنی است. به سبب اهمیت فراوان و تاثیرات زیاد آن در تربیت از یک سو و
استفاده زیاد مربیان برای تربیت از یک سوی دیگر این قسمت را به طور
جداگانه ای بحث می کنیم.
برخى والدین تنها راه تربیت فرزندانشان
را تنبیه بدنى مى دانند؛ اما باید در نظر داشت که به جاى تنبیه و اعمال
خشونت فیزیکى راه هاى بهترى هم مى توان پیدا کرد. تنبیه بدنى عوارض متعددى
در رفتار و روحیه کودک دارد. کارشناسان معتقدند کودکانى که تنبیه بدنى مى
شوند بیشتر از سایر کودکان مضطرب و پرخاشگر هستند. آنان مى گویند براى
تربیت کودکان نباید از تنبیه بدنى استفاده کرد زیرا موجب اختلالات رفتارى
کودکان مى شود. کارشناسان اثرات تنبیه بدنى را بسیار تأثیرگذار در روح و
شخصیت کودک مى دانند. والدین باید در نظر داشته باشند در حالى که بسیار
خشمگین هستند نباید کودک را تنبیه کنند. زیرا در هنگام عصبانیت قدرت تصمیم
گیرى مناسبى ندارند. تنبیه بدنى کم اثرترین و بدترین نوع تنبیه است. تنبیه
بدنى مسئولیت را از دوش کودک برمى دارد.
همشهری آنلاین در این
رابطه چنین می نویسد:«همچنین روانشناسان معتقدندکه تنبیه بدنی, کودکان را
مستعد ابتلا بهبیماریهای روحی و روانی میکند در این زمینه دکتر فریبا
عربگل روانپزشک کودک، چنین می گوید: تنبیه بدنی پرخاشگری در پسران و استرس
و اضطراب را در دختران افزایش میدهد. بیشتر والدین تنها روش اصلاح
رفتارهای نامناسب فرزندان را تنبیه بدنی ذکر می کنند دکتر عربگل با بیان
اینکه تنبیه فقط کتک زدن ، تحقیر و توهین کردن نیست , معتقد است: برای از
بین بردن رفتارهای منفی و جایگزین کردن رفتارهای اجتماعی, تنبیه بدنی تنها
راه نیست، کتک زدن کودک در واقع تخلیه خشم و عصبانیت والدین است, نه آموزش
رفتارهای مناسب به کودک.
"تنبیه بدنی یکی از انواع تنبیه است که
در تغییر رفتار کودک اثر کمتری دارد. زیرا کودک به ندرت کتک خوردن را با
عملی که به خاطر آن تنبیه شده است مرتبط می کند، زیرا خشم والدین عامل
چشمگیرترو قابل طرحی برای تنبیه است تا خود عمل. کودک اغلب شلاق را با درد
تداعی می کند تا عمل خطا را با درد"».